14 Şubat - Kapı Açıldı Sevincim Bana Baktı...

Geçen sene 14.Şubat.2010, güzel haberi yeni almışız.. heyecanlı bir bekleyiş içindeyiz.
Bir dönem daha bekleyecektik, daha sonra bebeğimizin kalp atışlarını duyacaktık.

Bu heyecan içerisinde geçti 2010 14.Şubat

Bir sene sonra, tüm gün iş yerinde yoğun bir pazartesi sonrası eve döneceğim.
Son gün oldu, akşama geliyoruz... halen daha bir hediye alamamışım.
Gerçi almaya da fırsat mı oldu? Kızımızdan ayrılamadık ki
Gidip süpriz hediye alacak kadar vakitimiz olmadı ki?

İşten çıktım, hızlı hızlı eve doğru yol aldım, önce bir alışveriş merkezine gittim... kendimce ufak bir şeyler aldım eşime, bir çöp olsa böyle günleri atlamamaya özen göstermişimdir her zaman.

Hediyemi aldım, yorgunluğumu mümkün olduğunca mağazada bıraktım üstüne de bir miktar para ödedim.
Eve geldim kapıyı çaldım... kapıda sevincim karşıladı beni.

Sevincim kucağına meyvesini almış, kucağından bana bakıyor... sevincimin mutluluğu gülümsüyor.
Eşime hediyeyi veriyorum, ve o an anlıyorum ki, bizim birbirimize verdiğimiz yanında ne günün nede hediyenin bir değeri kalmamış.

Evlendiğimden bu yana, mutlu oldum evliliğimde, huzur buldum, güldüm, zor günlerimde sığındım, güç aldım, gurur duydum... daha böyle bir çok duygu ile günler geçti, zaman aktı... taa ki o güne kadar... tüm hissettiklerimize LARA adını koyana kadar...



Kapıyı Çaldım
Her zamanki ses kim o dedi?
Ben dememe fırsat vermedi otomatik sesi
Kapı aralandı
Kafamı kaldırdığımda
Kapıda SEVİNCİM vardı
KALBİ Kucağında....

Eşim Sevince çok teşekkür ederim... sevincime can verdiği için