Size Seviyorum Evlatlarım… Sana Seviyoruz Sacit Baba

Defalarca yazdım, defalarca sildim yazdıklarımı. Söze nasıl başlayacağımı ne diyeceğimi hiç bilemiyorum, aslında bilemiyor değilimde seçemiyorum. Kelimeler boğazıma düğümleniyor, kabullenmekte zorluk çekiyorum, aslında hiç kabullenmek istemiyorum..

Dedim ya seçemiyorum ne yazsam nasıl yazsam, o kadar çok anı o kadar çok hatıra o kadar çok kırılım varki hayatımızda Sacit Abi’me ait… seçmeside zor anlatmasıda… Bilen bilir Sacit Abi’mi Bilmeyenler için yapacak çok şey yok, gerçekten tanımak lazım…

İş için Ege Universitesindeyim, 2009 Bahar ayı, hastanede karşılaşıyorum Sacit Abim’le.. Doktorunu çok iyi tanırım, Sacit Abi bildiği kadarını anlatıyor ben yinede bir doktoruna sorayım istiyorum ve çokda hoşumuza gitmeyen haberi doktorundan duyuyorum… Açık açık söyleyemesemde, üstü kapalı imalarla ailesine durumun ciddiyetini aktarıyorum. İçim içimi yiyiyor eşime nasıl söyleyeceğim diyerekten, Çok sever Eşim Sacit Abiyi. Sacit Abi’de kızım der eşime, dediklerini lafta bırakmaz kızı gibide sever hürmet eder…

Sene 2010 telefon konuşmaları ile geçen bir sene sonra, Eşim kızıma hamile Sacit Abimizin yanına gidiyoruz. Bizim kadar mutlu, bebeği bekliyor… yaşına bakmadan eşime benim kadar hassas bir baba gibi rahat etmesi için ne gerekirse yapıyor.. Öyle bir insandır ki o, gıcık var öksürüyorum kızımın midesi bulanır diye, masamızı bırakıp gidiyor. 2010 sonu seneye tornumu bana bırakıp siz gezersiniz diye 2010 yazını bitiriyoruz.

2011 yazın kuşadasına gitmeden telefonda konuşuyoruz, maille kızımızın fotoğraflarını gönderiyorum.. dört gözle bizi bekliyor. Her geçen sene kötüleştiğini iyice belli ediyor bu sene… hastalık çok yormuş Sacit Abi’mi… Ne ağrıları ne sikayetleri rahat vermiyordu bu sene. Hiç sızlanmaz şikayet etmez sacit abi bu sene bana dert yanıyordu bu şikayetlerden.

2011 yazı sonunda dönüyoruz istanbul’a Sacit Abime söz verdim gitmeden mutlaka uğrayacağım dedim. Yanına gittiğimizde aslında yola hiç onu böyle bırakıp çıkmak istemezdim. Hep Banu ile konuşurduk, babam durumu bilmiyor derdi.. Sacit Abi gibi senelerin deneyimi ile yaşamış bir insan için çok zordu… gözünden en ufak şey kaçmayan bir insan kendi durumundan bu kadar habersiz olamazdı… Senelerce bu senede dahil hiç hasta değilmiş gibi mücadele etti. Hiç ümitsiz ve umutsuz olmadı.

Son akşamüstü beraber oturuyoruz, kendisi masada oturduğu yerde çok zor uyanık duruyor, biz gözgöze gelince gözlerimizi kaçırıyoruz iyi olacaksın diyoruz. Kalkma vakti geldi, elini öptük gidiyoruz, dedi ki belki kışın İstanbul’a gelirim. O anda ya bize umut verdi, yada bir helallikti o. İşte o an canım acıdı.

O biliyordu, biz sadece onun bildiğinden habersizdik.

Mert, Dürüst, Açık sözlü bir adamdı…

Size Seviyorum Evlatlarım derdi…. Bizde Sana Seviyoruz Sacit BABA.

Mekanın Cennet Olsun.